υποκριτικός

-ή, -ό / ὑποκριτικός, -ή, -όν, ΝΑ [ὑποκριτής]

1. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στην υπόκριση (α. «υποκριτικές ικανότητες» β. «φύσει ὑποκριτικός», Αριστοτ.)

2. αυτός που υποκρίνεται, που προσποιείται, ψευδής (α. «υποκριτικά δάκρυα» β. «ψυχῆς κρᾱσις ὑποκριτικὴ τοῡ βελτίονος», Λουκιαν.)

3. το θηλ. ως ουσ. η υποκριτική

(ενν. τέχνη) η τέχνη τού ηθοποιού, η τέχνη με την οποία ένας ηθοποιός με την έκφραση τού προσώπου, την εκφορά τού λόγου και την κίνηση τού σώματος εμψυχώνει έναν φανταστικό χαρακτήρα σε μια παράσταση, η ηθοποιία

αρχ.

αυτός που αρμόζει σε λόγο, σε απαγγελία («ἐναγώνιος μᾱλλον ἡ διαλελυμένη λέξις, ἡ δὲ αὐτὴ καὶ ὑποκριτικὴ καλεῑται», Δημήτρ.).

επίρρ...

υποκριτικώς / ὑποκριτικῶς ΝΑ, και υποκριτικά Ν

με υποκρισία, προσποιητά

αρχ.

με υποκριτική τέχνη, με ηθοποιία.